Direct naar content

Werken aan hun eetstoornis is echt topsport voor cliënten

  • Verhalen

‘Voor mij ligt de uitdaging in cliënten te prikkelen, te verleiden en samen een ontdekkingstocht te maken naar hun herstel. Naast ze te staan, te bespreken ‘wat zou jij willen?’ en ernaar toe te werken dat zíj de regie over hun leven hebben en niet de eetstoornis. Ik gun het iedereen zo deze vrijheid te ervaren!’

‘Als coördinerend sociotherapeut bij Eetstoornissen Ursula van GGZ Rivierduinen werk ik met volwassen cliënten op de polikliniek. Dat vind ik fijn. Je kunt het met hen over de eigen verantwoordelijkheid hebben en hoe ze die gaan dragen. Onze cliënten zijn voornamelijk vrouwen met een eetstoornis. Samen met een GZ-psycholoog leid ik cliëntgroepen waarbij we eerst focussen op het normaliseren van het eetpatroon en gewichtsherstel voordat we met de onderliggende problematiek aan de slag gaan. Vaak is er sprake van comorbiditeit. Dit betekent dat er naast de eetstoornis nog andere problematiek speelt, bijvoorbeeld autisme of trauma. Daarnaast zie ik cliënten ook individueel als hun problematiek complex of niet passend is voor een groep. Bij alle behandelingen proberen we ook de omgeving van de cliënt te betrekken.’

‘Wat belangrijk is, is de motivatie om te veranderen. Ze komen één keer per week naar onze poli waarbij we afspraken met ze maken en opdrachten meegeven. De rest moeten ze zelf buiten in hun eigen omgeving toepassen naast werk, studie of een gezinsleven. Dat is echt topsport en vergt veel van cliënten: in hun oude patroon weten ze wat ze hebben en nu moeten ze hun emoties toelaten en het gedrag veranderen. Ik zeg altijd: ‘Op korte termijn levert de eetstoornis je wat op, maar op langere termijn kost het je wat’.

Ik ben opgegroeid in een gezin waar we omzagen naar elkaar. Interesse in mensen en oog hebben voor degene die minder meekomt zat er al vroeg in. In mijn werk heb ik dezelfde drive. Een vertrouwensband met mensen opbouwen en ze helpen. De kaarten met persoonlijke bedankjes van cliënten boven m’n bureau doen mij dan ook veel. Soms moet ik echter ook accepteren, verdragen, dat het mensen helaas niet lukt de eetstoornis achter zit te laten. Ik kijk dan ook naar mezelf. Had ik ’t anders moeten doen? Ik bespreek dit met mijn collega’s, want hier moet je niet alleen mee blijven zitten.’

‘Ik werk al 44 jaar bij Rivierduinen en zijn rechtsvoorgangers. De eerste twintig jaar als psychiatrisch verpleegkundige in de acute psychiatrie op gesloten opnameafdelingen. Sinds 2000 werk ik bij Eetstoornissen Ursula waarvan de laatste twaalf jaar als coördinerend sociotherapeut. Een fijne werkplek met een heel gevarieerd en uitdagend werkaanbod en een leuk team collega’s.’

Marianne Boot, coördinerend sociotherapeut.
Polikliniek Eetstoornissen Ursula in Leiden.

Marianne Boot

Gerelateerde artikelen