Theo Stigter belandde begin jaren 90 op het Endegeest-terrein in Oegstgeest. Jarenlang was hij inactief en te angstig om de deur uit te gaan. Na een flinke crisis kwam hij in 2023 op de Kliniek Intensieve Zorg terecht. Een jaar later ging het weer goed met hem. Zó goed dat Theo een appartement kreeg aangeboden in de Beschermd Wonen-locatie Stuifduin in Noordwijkerhout. En dat bevalt uitstekend. Theo: ‘Ik heb het erg naar mijn zin!’

‘In de kern is Theo een heel vrolijke, opgeruimde en intelligente man’. Aan het woord is Theo’s vaste begeleider Edwin van der Steen, coördinerend psychiatrisch verpleegkundige van de locatie voor Beschermd Wonen in Noordwijkerhout. ‘Alleen moeten we hem soms wat afremmen in zijn enthousiasme of emoties. Ik kende Theo al van de tijd dat ik op de Kliniek Intensieve Zorg (KIZ) in Oegstgeest werkte. Hij had last van agressie en waanbeelden. Dat hebben we samen beter onder controle gekregen. Dus toen ik hier in Noordwijkerhout kwam werken, en er een plekje vrijkwam, zei ik: “Laten we proberen of Theo hier kan komen wonen.” Dat wilde Theo zelf ook – zeker ook omdat hij mij al kende. Dat voelde vertrouwd.’

Diploma’s

En zo gebeurde het dat Theo na een verblijf van 32 jaar in een kliniek, naar Noordwijkerhout verhuisde. ‘Zijn verhaal geeft aan dat vrijwel niets onmogelijk is’, zegt Edwin. ‘We dachten dat we een halfjaar nodig zouden hebben om hem dingen in het huishouden te leren. Maar binnen een dag had hij door hoe bijvoorbeeld de vaatwasmachine en de droger werken en hoe hij zijn bed opmaakt. Terwijl hij dat soort dingen nooit zelfstandig heeft gedaan. Het blijkt dat hij veel meer kan dan hij ook ooit zelf gedacht heeft’, vertelt Edwin. Theo luistert aandachtig mee en vult triomfantelijk aan: ‘Ze zeggen dat ik van huis uit heel intelligent ben. Ik heb dan ook mijn LTS-diploma autotechniek gehaald. En ik heb een typediploma. Alleen mijn hoofd is vaak zo vol dat ik er niet veel mee doe.’

Blijdorp

Sinds Theo in Noordwijkerhout woont, gaat hij regelmatig de deur uit, iets wat hij in Oegstgeest niet deed. Daar was hij heel inactief en angstig. ‘Maar hier is het lekker rustig en durf ik het dorp in. Ik ben een boerenzoon en ik hou niet van de stad. Nu ga ik een keer in de week op stap met een vrijwilliger en ik ga elke week zelf sigaren kopen in het dorp. Op vrijdag doe ik samen met Edwin de boodschappen. En elke zaterdag post ik zeven brieven. Die stuur ik aan onder anderen mijn moeder, broers en zus. In de brieven laat ik met foto’s zien wat ik in de afgelopen week gedaan heb. Pas nog ben ik met mijn vrijwilliger naar Diergaarde Blijdorp geweest! Daar heb ik drie uur achter elkaar gelopen!’

Brood smeren

En dat is op zich een hele prestatie, vertelt Edwin. ‘Want toen Theo nog in Oegstgeest woonde, deed hij eigenlijk niets. Mede daardoor werd Theo veel te zwaar. Al is hij vorig jaar dertig kilo afgevallen.’ ‘Ja, op de KIZ moest ik fietsen tot ik erbij neerviel’, zegt Theo. ‘Nou dat viel wel mee’, nuanceert Edwin. ‘Maar het fietsen hielp je wel bij het afvallen. Nu beweegt Theo veel meer dan de afgelopen jaren. Toch is zijn gewicht nog wel de reden dat mijn collega’s ’s morgens het brood voor hem smeren. Zo zorgen we dat de porties die hij eet, niet te groot zijn.’ ‘Nou ja’, werpt Theo tegen. ‘Ik ben een boerenzoon. Ik hou van stevige happen. Maar ik heb het hier in Noordwijkerhout erg naar mijn zin. Zo veel zelfs dat ik er tranen van in mijn ogen krijg.’ Edwin vult aan: ‘Theo realiseert zich heel goed dat het uniek is dat hij na al die jaren hier terecht is gekomen. En het gaat heel goed.’