Een eetstoornis heb je niet alleen
-
Verhalen
Inmiddels is Irene hersteld van haar eetstoornis en werkt ze vanaf 2017 als ervaringsdeskundige bij het platform Proud2Bme. Op deze site bieden we elke dag mogelijkheid om gratis, laagdrempelig en anoniem in contact te komen met ervaringsdeskundigen, psychologen, dietisten en lotgenoten. Een eetstoornis heb je namelijk niet alleen en je hoeft het ook niet alleen te doen, maar toch kan een eetstoornis erg eenzaam voelen.
‘Met Proud2Bme hoop ik die drempel wat te kunnen verlagen door het anonieme, maar toch veilige contact, door de informatieve blogs en video’s met echte verhalen van echte mensen en door mijn eigen verhaal te delen. Om deze reden vind ik ook de World Eating Disorders Action Day WEDAD een goed en belangrijk initiatief waar ik graag mijn steentje aan bijdraag. Het is een dag die laat zien dat je niet alleen bent, het niet alleen hoeft te doen. Een dag waar mensen met een eetstoornis, maar ook hun omgeving en behandelaren, samen komen en op een positieve en liefdevolle manier aandacht vragen voor eetstoornissen en laten zien dat deze ziekte ook behandelbaar is. Herstel is mogelijk’, vertelt Irene.
Het verhaal van Irene
‘Het leek allemaal onschuldig te beginnen, maar ‘gewoon een beetje afvallen’, aangemoedigd door mijn omgeving, eindigde in een jarenlange eetstoornis. Nou ja, het is eigenlijk veel te kort door te bocht om te zeggen dat dit puur door het afvallen kwam, maar dit besluit bleek wel dat laatste zetje dat mij een diepe, donkere kuil in liet tuimelen. En daar zat ik dan, alleen, in die kuil. Als ik terugdenk aan mijn eetstoornis, denk ik vooral aan de eenzaamheid die ik in die periode heb ervaren.’
Eenzaamheid
‘Eenzaamheid, omdat de eetstoornis zeker in het begin, gek als het mag klinken, eigenlijk wel goed voelde. Ik had anorexia ontwikkelt en dat het me zo goed lukte om af te vallen, voelde heel sterk. Het was mijn manier om grip op het leven te ervaren waar ik dat elders zo miste. Ik had mijn eigen wereldje gecreëerd, met mijn eigen regels, waar niemand me kon vertellen dat ik iets verkeerd deed of niet goed genoeg was. De eetstoornis hield mijn wereld klein, verdoofde mijn gevoelens en dat vond ik wel prima, want de wereld en gevoelens vond ik veel en veel te lastig. Ik durfde met niemand iets te delen over mijn eetstoornis, omdat ik bang was dat ze het van me af zouden nemen. Het was mijn geheim. Een geheim dat me eigenlijk ook heel erg eenzaam maakte, maar daar kwam ik later pas achter.’
Eetbuiten
‘Na een periode van anorexia, kreeg ik last van steeds groter wordende eetbuien. Het was alsof mijn lichaam me dwong om meer te eten. Ik schaamde me hier zo voor, dat ik er met niemand over durfde te vertellen. Ik kwam weer aan en mijn omgeving was hier blij mee, want het leek weer goed te gaan. Maar het ging helemaal niet goed. Ik vond een manier om mijn eetbuien te compenseren door over te geven en ontwikkelde boulimia. In eerste instantie voelde dit ook alsof ik het wiel had uitgevonden. Nu kan ik wel eten, maar kan ik ook mijn gewicht onder controle houden, dacht ik. Maar al snel kwam ik erachter hoe veel de eetstoornis kapot maakte. De lichamelijke gevolgen werden steeds meer merkbaar en ik voelde me enorm somber en uitgeput. Mijn lichaamsbeeld en zelfbeeld verslechterde eigenlijk alleen maar, toch kon ik niet stoppen.
De eetstoornis had nog steeds z’n functie, dus loslaten was moeilijk. Omdat ik niet open was over hoe ik me voelde, bleef de eetstoornis een manier waarop ik mezelf verdoofde. Ik had niet leren omgaan met mijn onzekerheden zoals faalangst, een slecht lichaamsbeeld en zelfbeeld, het gevoel dat ik dom was en dat iedereen me vreselijk vond. Ik wilde heel graag anorexia terug, want dat voelde sterk. In ‘eetstoorniswereld’ heb je wat dat betreft echt een groot wedstrijdelement. ‘Afvallen is sterk, eetbuien zijn zwak.’ Veel mensen met een eetstoornis vergelijken zich ook met elkaar. Maar zo sterk als afvallen misschien kan voelen, anorexia is een levensgevaarlijke ziekte die je zowel fysiek als mentaal heel erg klein maakt. Naast de kracht of verdoving die ik eruit haalde, was er heel erg veel schaamte bij komen kijken vanwege de eetbuien. Mensen zullen me vast vies en zwak vinden dat ik hier zo mee worstel. Ik voelde me gigantisch onzeker en als ik wel mee zou proberen te doen met het leven, zou ik vast falen, uitgelachen en afgestoten worden. Nu wilde ik het er wel met mensen over hebben, maar ik durfde niet. En niemand kon het aan me zien, omdat mijn gewicht ‘gewoon gezond’ was. Wat niemand zag, waren de eindeloze lijnpogingen, eetbuien, het compenseren, en bovenal de zelfhaat en schaamte die ik ervaarde, want in het openbaar zette ik mijn grootste lachen en hield dat allemaal geheim. Bovendien kon ik soms ook weer uitkijken naar een eetbui, omdat ik dan eindelijk even alles los kon laten, waar ik verder zo gigantisch streng voor mezelf was. Er waren heel erg veel dubbele gevoelens. Misschien maakt dat het ook wel ingewikkeld om erover te praten, want hoe geef je hier woorden aan, als je middenin die onoverzichtelijke wervelwind zit?’
Goede hulp is belangrijk
‘Er kunnen dus allerlei redenen zijn waarom iemand niet makkelijk over een eetstoornis praat. Schaamte kan een grote rol spelen, de mate waarin je er zelf door overvallen wordt en hoe moeilijk het is om hier worden aan te geven, maar ook de angst dat iemand iets afpakt wat voor jou een copingmechanisme is geworden. Ook hebben veel mensen met een eetstoornis het gevoel dat ze zich ‘gewoon niet zo moeten aanstellen’ en ‘wat beter hun best moeten doen’. Ook dit weerhoud ervan om hulp te vragen en aan te nemen. Dat maakt het ingewikkeld. En het meest ingewikkelde is dat juist die verbinding en het aannemen van hulp en steun zo ontzettend belangrijk is. Belangrijk, omdat een eetstoornis zo’n overlevingsmechanisme wordt, dat in je eentje stappen zetten veel te eng en moeilijk is.
Belangrijk, omdat goede hulp bij een eetstoornis – hoe eerder hoe beter – nodig is. Belangrijk, omdat het opgesloten in je eigen kleine wereldje, moeilijk is om uit je eigen stroom van gedachten te komen en zaken te relativeren. Belangrijk, omdat door de geheimen die je met je meedraagt, je jezelf indirect het gevoel geeft dat je er niet mag zijn zoals je bent. Dat je niet goed genoeg bent. Dat je je moet schamen. Dat je niet meetelt. En dat terwijl de diepste kern van een eetstoornis bij heel veel mensen over een gevoel van bestaansrecht gaat, of eigenlijk het gebrek daaraan. Niet kunnen, niet durven leven. Door niet te mogen zijn, omdat je niet kan, mag of durft te verbinden met de mensen om je heen, ontneem je jezelf dat bestaansrecht, bevestig je de angst.’
De kracht van Proud2Bme
‘Inmiddels ben ik hersteld van mijn eetstoornis en werk ik als ervaringsdeskundige bij het platform Proud2Bme. Het grootste online hulp-platform van Nederland en België en telt per maand 100.000 unieke bezoekers. Het platform biedt ontelbare uitgebreide artikelen, blogs en nieuwsberichten over eetstoornissen, zelfbeeld, lichaamsbeeld en gerelateerde onderwerpen. Voor en door mensen die weten hoe het is. Ook kan je via het forum en dagelijkse chats, gratis en anoniem, in contact komen met een team aan ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Ook biedt het platform een veilige manier om in contact te komen met lotgenoten, gezien het platform zeven dagen per week gemodereerd wordt.
En dat is de kracht van Proud2Bme. Doordat het overgrote deel van onze medewerkers en vrijwilligers zelf ook een eetstoornis heeft gehad, kan het bij heel veel bezoekers een stukje van die schaamte wegnemen. Je bent niet alleen. Je bent niet gek. Hoe je er voelt mag er zijn, jij mag er zijn. Doordat je zo laagdrempelig in contact kan komen met mensen die weten hoe het is, durven velen wel dat stukje contact te maken, dat in het echte leven zo moeilijk is. Proud2Bme is een plek waar je vertrouwen kan winnen, kan oefenen, gezien en begrepen wordt. En dat is zeker bij eetstoornisherstel gigantisch waardevol.’
World Eating Disorders Action Day
‘Dit is ook waarom wij als Proud2Bme meedoen met World Eating Disorders Action Day (WEDAD). Een dag waarop internationaal aandacht wordt gevraagd voor eetstoornissen als ernstige en behandelbare ziekte. In Nederland komen wij op vrijdag 2 juni bijeen in Park Sonsbeek in Arnhem. We lopen mee met de Social Walk, er is een groot programma aan inspirerende sprekers, muziek en toneel. En er is een mogelijkheid om elkaar te ontmoeten. Het is zo belangrijk en waardevol dat dit soort initiatieven er zijn, omdat het zo helpend is om te ervaren dat je niet alleen bent, niet alleen staat en het niet alleen hoeft te doen. Uiteindelijk zijn we allemaal op zoek naar een stukje liefde en verbinding. En ja, dat voelt soms heel kwetsbaar, maar ook in die kwetsbaarheid ben je niet alleen. Er zijn mensen die van je houden. Je bent goed zoals je bent. Je hebt bestaansrecht. Je mag er zijn.’
VIDEOVERSLAG: WORLD EATING DISORDERS ACTION DAY 23
